Wetenschap is geen teamsport: stoppen met Rode en Blauwe teams

Dit is niet hoe wetenschappelijke beoordeling zou moeten plaatsvinden

De tegenreactie van het Blauwe Team op het recente klimaatsceptische DOE-rapport laat zien dat men verkeerd omgaat met de klimaatwetenschap, vindt Roger Pielke Jr.

Het zogenoemde Blauwe Team heeft gereageerd op het sceptische rapport van de Climate Working Group (DOE CWG) van het Amerikaanse ministerie van Energie – het Rode Team. Samen laten de twee rapporten zien hoe je een wetenschappelijke beoordeling niet moet uitvoeren.

Het tegenrapport (DK25) onder leiding van Andrew Dessler van Texas A&M en Robert Kopp van Rutgers bevat bijdragen van 85 auteurs (voornamelijk academici uit verschillende disciplines) en beslaat 459 pagina’s. De auteurs verdienen lof voor hun snelle, inhoudelijke reactie. Wetenschap is beter wanneer discussie en debat plaatsvinden. Dessler, die het DOE-rapport ‘onzin’ noemt, trekt zich daar niets van aan als hij beweert dat er in het DOE-rapport absoluut niets wetenschappelijk accuraat is:

Voor de duidelijkheid: het DOE-rapport roept geen ‘interessante vragen’ op die door de wetenschappelijke gemeenschap over het hoofd zijn gezien, benadrukt geen lacunes in het onderzoek en biedt geen nieuw perspectief. Het is een rattennest vol slechte argumenten.

Voor zover er legitieme wetenschappelijke argumenten in staan, zijn die al verworpen door de wetenschappelijke gemeenschap. Maar wetenschappelijke argumenten zijn zeldzaam in het DOE-rapport; het gaat vooral om selectief verkeerd citeren van de wetenschappelijke literatuur (cherry picking), het weglaten van tegenstrijdige resultaten uit de wetenschappelijke literatuur, en simpele fouten als gevolg van een gebrek aan begrip van de wetenschap.

Deze manier van denken is overgenomen door de media, zoals u kunt zien in de onderstaande koppen.

Loop door, er is hier niets te zien…

Ik heb het DK25-rapport op mijn vakgebieden bestudeerd, net als bij DOE CWG, en ik vond talloze beweringen die simpelweg onjuist waren – waaronder dat World Weather Attribution niet was opgesteld met het oog op rechtszaken, dat NOAA’s (RIP)-tabel over ‘miljardenrampen’ wetenschappelijk valide was, dat SRES 6 in plaats van 40 scenario’s had, en dat RCP8.5 niet het meest gebruikte scenario in onderzoek en beoordeling was. DK25 negeerde al ons onderzoek dat wel correct werd geciteerd door DOE CWG.

DK25 bevat ook een bizarre bewering over de detectie van veranderingen in extreme weersomstandigheden:

“De afwezigheid van statistisch significante trends in de historische gegevens betekent niet dat er geen veranderingen plaatsvinden”

Maar dat is nu eigenlijk precies wat het uitblijven van detectie betekent. Je hoeft mij niet te geloven, maar geloof dan het IPCC, dat een klimaatverandering als volgt definieert:

Een verandering in de toestand van het klimaat die kan worden vastgesteld (bijvoorbeeld door middel van statistische tests) door veranderingen in het gemiddelde en/of de variabiliteit van de eigenschappen ervan en die gedurende een langere periode aanhoudt, doorgaans tientallen jaren of langer.

Deze argumentatie lijkt dus niet gericht te zijn tegen het DOE CWG-rapport, dat sterk leunt op het IPCC, maar tegen het IPCC-kader voor detectie en toeschrijving, dat toch al onder vuur ligt omdat het geen sterke aanwijzingen geeft voor verandering in de meeste metingen van extreme weersomstandigheden.

De verschillende foute beweringen van de DOE-critici heb ik samengevat in de kaders in de onderstaande afbeelding.

Het beoordelen van complexe en omstreden wetenschap is lastig. Maar dit zijn een paar blunders.

Het gaat om toeschrijving van extreme gebeurtenissen, RCP8.5 en ‘miljardenrampen’. Blijkbaar waren de auteurs van DK25 zó vastberaden om te beweren dat elke bewering van DOE CWG onjuist is, dat ze niet konden toegeven op hoeveel plaatsen DOE CWG het bij het rechte eind had.

Mijn mening is dat er sterkere en zwakkere claims zijn in zowel DOE CWG als DK25. Op mijn vakgebieden – met name scenario’s en extreem weer – is DOE CWG behoorlijk sterk (maar zou beter kunnen) en DK25 vrij zwak. Op andere gebieden zal de balans ongetwijfeld anders zijn. Maar de aard van klimaatdebatten is nu dat er geen enkel territorium aan de vijand mag worden gegeven.

Deze ‘oefening’ — Rood team versus Blauw team — laat wel iets belangrijks zien: wetenschap is geen teamsport. Er is namelijk een groot obstakel voor inclusieve, tegenstrijdige beoordelingen in de klimaatwetenschap: de politiek.

Dessler maakt heel duidelijk dat hij van mening is dat deze oefening volledig om politiek draait:

Als u het klimaatbeleid niet nauwlettend volgt, weet u misschien niet dat de regering-Trump een poging doet om een ​​van de meest fundamentele pijlers van het Amerikaanse klimaatbeleid omver te werpen: de wetenschappelijke bevinding dat koolstofdioxide de menselijke gezondheid en het welzijn in gevaar brengt (de zogenaamde Endangerment Finding). Als deze stap slaagt, zou deze vrijwel alle bestaande Amerikaanse klimaatregelgeving kunnen omverwerpen, van emissienormen voor auto’s tot regels voor elektriciteitscentrales.

Om dit streven te ondersteunen, selecteerde het ministerie van Energie vijf klimaattegenstanders, die de gangbare wetenschap betwisten, om een ​​rapport te schrijven. Dat rapport bevatte precies wat je ervan zou verwachten: de onzekerheid van de klimaatwetenschap is te groot om beleid te rechtvaardigen dat gericht is op het beperken van opwarming.

De geschiedenis van sigaretten laat zien dat dergelijke tactieken beleidsacties decennialang kunnen vertragen, maar ze kunnen de wetenschappelijke realiteit niet eindeloos uitstellen. De enige echte vraag is hoeveel schade die vertraging aanricht.

De aanname is hierbij dat als je enige waarde hecht aan het DOE-rapport, klimaatbeleid gedoemd is te mislukken. En als je in plaats daarvan DK25 steunt, dat CO2-regulering eraan komt. Vanuit dit perspectief bezien zijn wetenschappelijke beoordelingen ‘tactieken’ die ingezet kunnen worden ter ondersteuning van politieke actie of vertraging.

Een dergelijk perspectief maakt van wetenschappelijke beoordeling een partijpolitieke aangelegenheid, wat onvermijdelijk ten koste gaat van de wetenschappelijke integriteit. Wat als er wel degelijk iets te zeggen valt over aspecten van zowel DOE CWG als DK25? Wat als beide ook tekortkomingen hebben? Wat als de wetenschap het beleid niet dicteert? Wat als er gezond-verstand klimaatbeleid is dat onafhankelijk van de klimaatwetenschappelijke gevechten, zinvol is? Wat als het veranderen van klimaatwetenschap in klimaatpolitiek de klimaatwetenschap verzwakt?

De politiek bestaat inderdaad uit een Rood en een Blauw team. Wetenschap daarentegen is een grijs gebied, met veel beweringen die worden betwist, aangevochten en verworpen, en die onvolledig, voorlopig, onbekend en soms gewoonweg onjuist zijn.

Als de regering-Trump waarde zou hechten aan wetenschappelijke evaluatie, zouden ze openlijk erkennen dat er verschillende perspectieven zijn op een aantal belangrijke klimaatwetenschappelijke kwesties, en vervolgens verzoeken dat experts samenkomen om de zaken op te lossen – waarbij ze de overeenkomsten en meningsverschillen erkennen. Voor alle duidelijkheid: ik zie geen bewijs dat de regering-Trump waarde hecht aan evaluatie of klimaatwetenschap in het algemeen.

Mocht dat echter wel gebeuren, dan zou men het National Climate Assessment van de VS (USNCA) opnieuw kunnen opstarten en deze niet als een Rood of Blauw team implementeren, maar als een inclusief project dat openstaat voor debat en verschillende perspectieven. In de geschiedenis van de USNCA is dat nog nooit geprobeerd, omdat de inspanning altijd te dicht bij de politici in het Witte Huis lag.

Klimaatwetenschap is lange tijd gepolitiseerd in kampen die gescheiden zijn op basis van hun politieke perspectieven. Een van de gevolgen hiervan is de marginalisering van legitieme standpunten die politiek niet bevorderlijk worden geacht voor agressief klimaatbeleid. Het resultaat is een klimaatwetenschappelijke gemeenschap die slechte wetenschap verdedigt – zoals DK25 laat zien m.b.t. RCP8.5, de toeschrijving van extreme gebeurtenissen en miljardenrampen.

Ik hoop dat de concurrerende rapporten van DOE CWG en DK25 veel mensen in de gemeenschap die goede wetenschap en effectieve evaluatie koesteren, zullen doen beseffen dat we genoeg hebben van Rode en Blauwe teams.