Door Matthew Wielicki, eerder gepubliceerd op zijn substack pagina Irrational Fear

Wereldwijd vertellen elites ons nu al drie decennia lang dat “het klimaat een wereldwijd probleem is (en) dus alleen wereldwijde oplossingen voldoende zijn.” Die inkadering is niet als bij toverslag ontstaan. Het werd in de Amerikaanse wet opgenomen toen president George H.W. Bush op 12 juni 1992 het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering  ondertekende op de Earth Summit in Rio de Janeiro en de Amerikaanse Senaat zijn advies en instemming gaf op 7 oktober 1992. Bush ondertekende vervolgens op 13 oktober 1992 de akte van ratificatie, waardoor de VS de eerste geïndustrialiseerde natie werd die het verdrag ratificeerde.

De meeste mensen hebben nog nooit gelezen wat er eigenlijk in dat verdrag staat. Het “uiteindelijke doel” van het UNFCCC is om de concentraties van broeikasgassen te stabiliseren op niveaus die “gevaarlijke antropogene beïnvloeding van het klimaatsysteem zouden voorkomen.” Die zin werd de Poolster voor alles wat volgde: Kyoto, Kopenhagen, Parijs en het uitgebreide COP-proces… met weinig succes.

https://carboncredits.com/what-is-cop28-key-issues-to-watch-out-at-2023-klimaattop

Voordat “DEI”(Diversiteit Eerlijkheid en Inclusie) een universiteits- en HR-mantra werd, werd eerlijkheid in het Amerikaanse klimaatbeleid geschreven via dit door de Senaat geratificeerde verdrag. Het is het leidende principe van het verdrag van “gemeenschappelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden”, op grond waarvan ontwikkelde landen “het voortouw (moeten) nemen” en dat klimaatfinanciering van arme landen door rijke landen tot een vaste verwachting maakt. In de loop der jaren is dat principe geëvolueerd tot de belofte van $ 100 miljard per jaar voor klimaatfinanciering en de daarbij horende machinerie van het Groene Klimaatfonds.

https://www.un.org/sites/un2.un.org/files/climate_finance_report.pdf

Waarom is dat nu belangrijk? Het UNFCCC is niet zomaar een communiqué. Anders dan het geval was bij het Klimaatakkoord van Parijs, waarbij de VS zich aansloten door presidentiële bevelen (executive orders) die specifiek bedoeld waren om ratificatie door de Senaat te omzeilen, ging het UNFCCC-kader van 1992 door de Senaat en ligt de deelname van de VS aan het VN-klimaatregime daaraan nog steeds vast. Daarom heeft het ook meer kleefkracht dan de deugdzame beloften uit de Overeenkomst van Parijs.

Ik waarschuw al jaren hoe deze architectuur de eenzijdige voorkeur voor bewijs in klimaatbeoordeling en -beleid vastlegt. In mijn artikel  Confirmation bias within the IPCC laat ik zien hoe de missie van het Panel is ingekapseld rond het identificeren van risico’s en “toekomstige risico’s”, waarbij positieve aspecten als CO₂-bemesting of de meetbare daling van klimaatgerelateerde sterfte niet worden meegewogen bij de ontwikkeling. Het resultaat is een eenrichtings-werking naar alarm, regelgeving en vermogensoverdrachten… terwijl de voordelen van de energieovervloed worden genegeerd.

Evenzo, in mijn openbare commentaar waarin ik er bij EPA op aandring om zijn Endangerment Finding te heroverwegen, geef ik een opsomming van op observatie gebaseerde feiten, die al die crisis-krantenkoppen logenstraft: stevige wereldwijde vergroening onder hogere CO₂-niveaus, horizontale of onduidelijke trends in verliezen door rampen en de overweldigend grote rol van adaptatie. Lezers die hier meer over willen weten, kunnen in dat artikel terecht.

En toen de recente klimaatbeoordeling van DoE uitkwam, nam ik door hoe het het populaire narratief over extremen en de uitkomsten van modellen weerspreekt, … met opnieuw nadruk op het belang van observaties boven gepoch over deugen.

En nu, als President Trump de Algemene Vergadering van de VN in New York toespreekt, heeft hij een perfecte kans op een concrete stap waar hij naar zou kunnen toewerken: het formele proces te starten om de Amerikaanse deelname aan het UNFCCC van 1992 zelf te beëindigen. Het verdrag voorziet uitdrukkelijk in een terugtrekkingsprocedure: een land kan de VN op de hoogte stellen en een jaar later wordt dan de uittreding van kracht. Als de belofte van het uitvoeren van “Parijs” kon worden teruggedraaid, dan kan dit door de Senaat geratificeerde ding ook wettig worden herzien.

Voor wie echt geeft om klimaatbeleid, gebaseerd op feiten, en om Amerikaanse autonomie, begint alles hier met de tekst die de Senaat in 1992 heeft geratificeerd en de bureaucratie die zij daarvoor heeft geschapen.
Een uitgebreidere versie van dit artikel staat op de Substack-pagina van Wielicki en is uitsluitend toegankelijk voor abonnees.