Rob Jetten Bron: Shutterstock

Door David van Diemen 

Rob Jetten kon het niet treffender verwoorden: om de temperatuur van de aarde met 0,000036 graden Celsius te doen dalen is minstens 28 miljard euro nodig. Met deze uitspraak worden in één klap twee zaken duidelijk: de invloed van de mens en Nederland is verwaarloosbaar en CO2 is niet de hoofdoorzaak. Immers, zou CO2 wél een bepalende factor zijn, dan zou de impact op de aarde veel groter moeten zijn én kennelijk is zelfs 28 miljard euro onvoldoende om een vuist te maken tegen klimaatverandering.

In alle consternatie is het echter niet mogelijk om helder te krijgen wat dan wél van invloed is op de klimaatverandering, een probleem pak je immers bij de bron aan. Inhoudelijke discussies met hen die erin ‘geloven’ is een heilloze weg gebleken. Zeker als het inhoudelijk dreigt te worden wordt de ‘klimaatontkenner-kaart’ getrokken, roept weer iemand iets over ‘consensus’ terwijl dat niet kan in de wetenschap of wordt ‘complotten’ geroepen.

‘Klimaat’maatregelen falen

Feit is dat alle ‘beleid’ ten spijt juist ‘beleidsmaatregelen’ worden aangekondigd of uitgevoerd die, mocht CO2 al de hoofdoorzaak zijn, juist averechts lijken te werken. Alleen van biomassa wordt inmiddels knarsetandend toegegeven dat dit inderdaad geen zoden aan de dijk zet, het zorgt juist voor een verhoogde uitstoot van CO2 ten opzichte van alle gangbare methoden om energie op te wekken. Toch is hier sinds 2008 ongeveer 12 miljard euro aan besteed (bronnen: RVO, CBS en Milieudefensie) omdat partijen geloofden in de boekhoudkundige CO2-truc die hen voorgehouden werd.

De volledig elektrische auto, die alleen al door de milieubelasting bij de productie zeer discutabel is, kostte tot op heden zo’n 12 miljard euro door directe subsidies (SEPP/SEBA), fiscale voordelen (bpm/mrb) en laadinfrastructuur (MIA/Vamil), terwijl nog geen enkel gewenst effect meetbaar of aantoonbaar is. Alle subsidies worden inmiddels gefaseerd afgebouwd. Wat achterblijft zijn onverkoopbare volledig elektrische auto’s waarvan de recycling nog een groot vraagstuk is en de nog rijdende exemplaren een grote aanslag plegen op het elektriciteitsnet. Dit beleid heeft alleen al de Duitse auto-industrie 100.000 banen gekost.

Windmolens voor CO2-besparing?

De windmolens zijn een volgende ‘beleidsmaatregel’ die twee zaken zou moeten oplossen: een onafhankelijke energiewinning en CO2-reductie. Windmolens worden voornamelijk gesubsidieerd via de regelingen SDE, SDE+ en SDE++: onshore 5-6 miljard euro sinds 2008 en offshore 10-12 miljard euro sinds 2015, waarbij die laatste zich vooral richt op wind- en waterstofintegratie en CO2-opslag. Op basis van de beschikbare gegevens van RVO, CBS, TenneT en PBL is sinds 2010 tussen de 20 en 25 miljard euro uitgegeven aan windmolens. Daarnaast heeft de offshore netinfrastructuur Tennet nog eens 4-5 miljard gekost tot op heden. Het resultaat? Als er geen wind is staan ze stil en moet de energie uit de bestaande infrastructuur gehaald worden, dus CO2-uitspuwende energiecentrales. Tot zover de ‘onafhankelijke’ energiewinning.

Als ze wél draaien kosten ze de gemeenschap alleen maar geld. Tot zover de belofte van de overheid voor ‘goedkope’ energie, of is uw energierekening de laatste jaren gedaald? En de CO2-besparing? Die is volgens het CBS, PBL, RVO en TenneT cumulatief sinds 2010 circa 100-120 megaton CO2-equivalent; in 15 jaar tijd is daarmee de collectieve CO2-uitstoot van Nederland van één jaar ‘bespaard’. Voorwaar een meetbaar resultaat.

Exorbitante uitgaven klimaatbeleid – met welk resultaat?

Aan ’klimaatbeleid’ is sinds 2010 bij benadering uitgegeven:

  • Directe klimaatuitgaven: 40-50 miljard euro (subsidies en maatregelen).
  • Fiscale voordelen: 20-30 miljard euro (aftrekken en vrijstellingen).
  • Investeringen (net, infra): 20 miljard euro (vooral 2020-2025).
  • Klimaatfonds: 35 miljard euro toegewezen (2020-2025), waarvan 20-25 miljard euro uitbetaald.

Opgeteld is dat meer dan 100 miljard euro gemeenschapsgeld. Heeft u al iets gemerkt van een temperatuurdaling dankzij deze maatregelen?

En het gemiddelde CO2-aandeel in de lucht dan? Dat kan alleen mondiaal gemeten worden en deze was in 2010 (bronnen: NOAA, KNMI, WMO) gemiddeld 389 ppm, in 2015 400 ppm, in 2020 414 ppm en in 2025 wordt 427 ppm verwacht.

Kortom: het CO2-aandeel blijft verder stijgen. Ppm staat trouwens voor ‘parts per million’. Dus van 1.000.000 deeltjes zijn er nu 427 deeltjes CO2.

Kortom: ook na meer dan 100 miljard euro aan ‘investeringen’ in ‘klimaatbeleid’ en een desondanks stijgend aandeel CO2 in de lucht mag nog altijd niet de vraag gesteld worden of deze uitgaven wel zinvol zijn, de uitgaven ook wat opleveren, of de klimaatverandering al beïnvloed is door al deze inspanningen en of ‘we’ wel aan de goede knop draaien?

Nederland meent de wereld te kunnen ‘redden’

Terwijl er volop kolencentrales in China worden bijgebouwd (250-300 stuks – 247 gigawatt – worden gebouwd of zijn gepland, bron: GEM/CREA en Reuters/Greenpeace), het klimaatakkoord van Parijs uit 2015 door de Verenigde Staten inmiddels in de prullenmand is verdwenen en Nederland voor circa 0,42 procent bijdraagt aan de wereld-CO2-produktie, blijft de huidige politiek onmetelijke hoeveelheden gemeenschapsgeld ‘investeren’ in de reductie van CO2.

Het kenmerk van ‘investeringen’ is dat ze ooit iets opleveren, de vragen die echter niemand wil beantwoorden is: ‘wat levert het dan op?’ en: ‘is het dat dan wel waard?’

En dan nog iets: als de zon slechts één dag ‘uit’ zou staan, daalt de temperatuur op aarde met 3 graden. Klimaatwetenschappers strepen de zon en de intensiteit van de zon, die per dag kan wisselen, echter weg als serieuze invloedsfactor. De klimaatwetenschappers hebben echter nog iets ontdekt waarover ze ‘consensus’ zeggen te hebben: de natuur zelf produceert ongeveer 96 procent van de CO2, de mensheid 4 procent. Logische conclusie is dan dat de mensheid als geheel invloed heeft op 0,0016 procent van de hoeveelheid CO2 op aarde.

Zonder enig gevoel voor getallen snapt u dan wellicht toch dat Rob Jetten met zijn 0,000036 graden Celsius denkt een slimme uitspraak te hebben gedaan; het tegenovergestelde is echter een feit. Onze welvaart opofferen aan iets dat zo verwaarloosbaar, onmeetbaar en tegelijkertijd onzinnig is, is economische harakiri. Alleen mag die discussie niet gevoerd worden.

Dit artikel werd op 27 oktober 2025 gepubliceerd op Indepen.eu.