Het narratief stort in: IEA herdefinieert de toekomst van energie

Het einde is nabij – niet voor de wereld, maar voor het klimaatindustriële complex. Het is een neergang die vooral te wijten is aan de pure realiteit van de energie-economie in de ontwikkelingslanden.

Door Vijay Jayaraj 

De “World Energy Outlook 2025”, uitgegeven door het Internationaal Energieagentschap (IEA), leest als een overlijdensbericht voor de fantasie van wereldwijde decarbonisatie. Het erkent de onmiskenbare waarheid dat landen die voorrang geven aan welvaart, zich zonder pardon moeten richten op steenkool, olie en aardgas.

Jarenlang hebben het IEA en westerse denktanks volgehouden dat koolwaterstoffen structureel achteruitgingen en voorspelden ze een fatale daling van de vraag na 2030. Toch erkent het IEA, juist in het document dat bedoeld is om de voortgang in de richting van de absurde netto-nuldoelstelling bij te houden, dat de vraag naar olie en aardgas tot ver na 2035 zal blijven groeien en mogelijk pas in 2050 een piek zal bereiken.

Het belangrijkste inzicht van het IEA-rapport is dat opkomende markten, met uitzondering van China, de belangrijkste aanjagers worden van de groei van het wereldwijde energieverbruik. Dit is een enorme, structurele verschuiving. De ontwikkeling van energiemarkten zal niet langer worden bepaald door het beleid van Parijs, Berlijn of Washington, maar door de soevereine keuzes van landen waarvan de burgers wanhopig op zoek zijn naar een beter leven.

India zal naar verwachting de snelste gemiddelde stijging van het energieverbruik van alle opkomende markten kennen, met een gemiddelde jaarlijkse stijging van maar liefst 3% tot halverwege de eeuw. Olie en aardgas zullen een groot deel hiervan voor hun rekening nemen. Het olieverbruik in India zal naar verwachting stijgen van 5,5 miljoen vaten per dag in 2024 tot 8 miljoen in 2035, om gelijke tred te houden met de groei in de luchtvaart, het autobezit en de productie van kunststoffen en chemicaliën.

Maar waar het echt om draait, is de adoptie van steenkool door India en Indonesië – tot voor kort beschouwd als een overblijfsel uit het verleden. De komende 40 jaar zal de dynamiek van deze fossiele brandstof worden bepaald in de bestuurskamers van New Delhi en Jakarta.

De vraag naar steenkool vanuit de Indiase industriële sector zal naar verwachting met maar liefst 60% toenemen tegen 2035. Bijna een kwart van de nieuwe staalproductie wereldwijd is gepland voor India en Zuidoost-Azië. De productie in deze regio’s zal tegen 2035 bijna verdubbelen.

De Indonesische behoefte aan industriële steenkool zal naar verwachting in dezelfde periode met meer dan 45% toenemen. Fabrieken, nikkelsmelterijen en chemische fabrieken – de ruggengraat van de industriële bloei – verbruiken elk kwartaal meer energie.

De meest onthullende cijfers van het IEA gaan misschien wel over de groei van de elektriciteitsvraag per hoofd van de bevolking. Voor India en Indonesië wordt een groei van respectievelijk 80% en 70% verwacht tegen 2035.

Deze pieken worden veroorzaakt door airconditioning, huishoudelijke apparaten, verstedelijking en een aanhoudende bevolkingsgroei. De uitbreiding van het elektriciteitsnet in Indonesië is bijna verdubbeld, met bijna 1 miljoen kilometer aan nieuwe leidingen in tien jaar tijd.

Het IEA merkt op dat India zijn doelstelling voor 2030 voor niet-fossiele energiecapaciteit vijf jaar eerder dan gepland heeft gehaald, maar dat fossiele brandstoffen nog steeds het leeuwendeel van de flexibele en regelbare opwekking leveren. Waarom? Omdat zogenaamde hernieuwbare energiebronnen intermitterend blijven, en alleen fossiele brandstoffen, samen met kernenergie, de betrouwbaarheid kunnen garanderen die de industrie vereist en de moderne samenleving verwacht.

Voor India en Indonesië – en vele andere landen – is steenkool een garantie voor industriële opkomst. Het zou zelfs een belangrijk onderdeel kunnen zijn van de ontwikkeling van datacentra in de toch al door technologie gedomineerde steden van India.

Voor ontwikkelingslanden komen de grootste bedreigingen voort uit energiegebrek en economische stagnatie, niet uit ideologisch gedreven voorspellingen van een klimaatapocalyps. Serieuze leiders zullen niet inzetten op onbetrouwbare technologieën zoals wind- en zonne-energie in het streven naar de fantasierijke “koolstofvrije” utopie van de westerse elite. Er staat veel te veel op het spel.

Afbeelding van ChatGPT