Naar aanleiding van het doorwrochte, doch zeer eenzijdige artikel in het laatste nummer van de ‘De Groene Amsterdammer’ over klimaat (Twintig jaar klimaatdebat: ‘We hadden dit eerder serieuzer moeten nemen’) hebben Hans Labohm, hoofdredacteur van Climategate.nl, en ik contact gezocht met de twee auteurs van dit artikel: de redacteuren Jaap Tielbeke en Coen van de Ven.
We hadden ze graag voor een etentje uitgenodigd, want dat praat wat makkelijker. Maar door de coronacrisis was dat helaas niet mogelijk. Gelukkig bracht een videogesprek uitkomst.
Vooropgesteld zij dat het gesprek in een respectvolle en vriendelijke sfeer plaatsvond. Maar onze standpunten kwamen toch niet dichter bij elkaar.
Het gewraakte artikel was een litanie van gefabuleerde klimaatkommer en -kwel. Klimaatsceptici werden afgeschilderd als dwarsliggers die weigerden de wetenschappelijke consensus te aanvaarden, als pseudosceptici die de klimaatwetenschap verdacht maakten, als een relatief klein clubje querulanten die de ernst van de klimaatcrisis ontkenden en bewust met desinformatie strooiden om het klimaatbeleid te frustreren, als de twijfelbrigade, als mafklappers en als een verbitterde, rechtse oudemannenbrigade.
De in het artikel geraadpleegde deskundigen behoorden nagenoeg allen tot het gilde van door de wol geverfde klimaatalarmisten, zoals Jeroen Trommelen, Bart Verheggen, Jan Paul van Soest en Paul Luttikhuis. De auteurs hadden voor alle zekerheid niet de moeite genomen om contact op te nemen met klimaatsceptici. Daarmee was de eenzijdigheid verklaard.
O tempora o mores.
Twee legitieme vragen
Wij hebben na wat inleidende opmerkingen twee legitieme vragen gesteld over het klimaatonderzoek.
Vraag 1: Waarom wordt er zonder enige twijfel vanuit gegaan dat klimaatopwarming maar één hoofdoorzaak heeft, namelijk de menselijke uitstoot van CO2? Dat is alleen maar een conclusie die komt uit de computermodellen.
Vraag 2: Waarom wordt er ook zonder enige twijfel vanuit gegaan dat klimaatopwarming catastrofale gevolgen heeft, zoals meer armoede, toename van orkanen, droogte, overstromingen, natuurbranden, hongersnoden, enz., enz. Het tegendeel is waar. In de afgelopen 150 jaar zijn die catastrofale gevolgen nooit aangetoond door metingen.
Het interessante is dat van een serieus antwoord op beide vragen door onze gesprekspartners geen sprake was. Het enige waarnaar verwezen werd, is dat er in de wetenschap een overweldigende consensus bestaat over CO2 als hoofdschuldige van klimaatopwarming en dat ons een onheilspellende toekomst wacht als we niet snel nul CO2–emissie weten te bereiken. Discussie gesloten!
Twee concrete constateringen
Wij hebben vervolgens ook twee concrete constateringen over klimaatbeleid voorgelegd.
Constatering 1: Niet de gevolgen van klimaatopwarming, maar juist de gevolgen van mitigatiebeleid (voorkomen van klimaatopwarming) zijn catastrofaal. De ervaringen tot nu toe laten zien dat 30 jaar mitigatiebeleid niet alleen geen concrete resultaten hebben opgeleverd. Het blijkt dat mitigatie leidt tot verlies aan productiviteit. Dat verlies aan productiviteit leidt tot minder welvaart. Bjørn Lomborg schat in een recente studie dat elke dollar die naar het Parijs Klimaatakkoord gaat slechts 11 dollarcent aan baten oplevert.
Constatering 2: Anders dan mitigatiebeleid zijn de gevolgen van adaptatiebeleid (aanpassing aan klimaatopwarming) overweldigend positief. Harde feiten (Wereldbank) laten zien dat de mens met adaptatie steeds beter in staat is met natuurlijke veranderingen om te gaan. Er is minder economische schade, er zijn veel minder slachtoffers en de voedselproductie neemt toe. In een recent rapport stelde de ‘Global Commission on Adaptation’ dat iedere dollar geïnvesteerd in adaptatie ongeveer vier dollar aan baten oplevert. Dat is een wederom een aanwijzing dat de mens met adaptatie ook economisch op de goede weg zit.
Kijkend naar de feiten, constateerden wij derhalve dat de boodschap aan de wereld zou moeten zijn: investeer veel meer in adaptatie, maar veel minder in mitigatie. Met andere woorden: laat de zinloze doelstellingen van het Parijs Akkoord los.
Het interessante is dat weer van een serieuze reactie op beide concrete constateringen geen sprake was. Het enige waarnaar wederom verwezen werd, was dat er in de wetenschap een overweldigende consensus is over de absolute noodzaak van mitigatiebeleid. Alsof we het over democratische besluitvorming hebben!
Hoor en wederhoor
Nadat we een vol uur geduldig hebben geprobeerd om het gesprek te kantelen, hebben we als laatste poging verzocht om ons verhaal in een artikel voor te leggen aan de lezers van de Groene Amsterdammer. Daar was men absoluut niet toe bereid, zonder enige argumentatie. Men wil gewoon geen wederhoor.
Conclusie
Uit de discussie met de auteurs is helaas gebleken dat de Groene Amsterdammer niet geïnteresseerd is in feitelijke observaties en glashard blijft beweren dat ‘snow is black’. Ja, dan worden de rede en het gezonde verstand uitgeschakeld en zijn we terug in de donkere tijden van geloof en bijgeloof.