Riekt artikel over ‘ineenstorting’ van de AMOC naar wetenschappelijke fraude?

Bron illustratie: shutterstock

De nieuwe publicatie over het stilvallen van de AMOC (Golfstroom) doet onderzoeker dr. Matthew Wielicki denken aan Climategate.

Als wetenschapper met artikelen in prestigieuze tijdschriften als PNAS, Science Advances en andere, ben ik zeer vertrouwd met het peer review-proces. Het is verre van perfect – het wordt geplaagd door vooroordelen, vertragingen en af en toe gatekeeping – maar het blijft de gouden standaard voor het tijdig en nauwkeurig verspreiden van deskundige, op bewijs gebaseerde informatie. Maar wanneer peer review wordt ingezet als wapen om een bepaald verhaal te promoten, begeven we ons op gevaarlijk terrein. We hebben dit eerder gezien in de klimaatwetenschap, zoals ik heb beschreven in mijn artikel Manufacturing Consensus en zoals aan het licht is gekomen in de beruchte Climategate-e-mails uit 2009. In die gelekte berichten besprak dr. Michael Mann (bekend van de hockeystick-grafiek) expliciet het gebruik van het peer review-systeem om afwijkende artikelen te blokkeren, waarbij hij verklaarde dat ze “zouden herdefiniëren wat peer review-literatuur is” om standpunten die de alarmistische consensus in twijfel trekken, buiten de deur te houden.

Als we naar het heden kijken, lijkt het alsof de geschiedenis zich herhaalt. Een gloednieuw artikel in Environmental Research Letters (ERL), getiteld Shutdown of northern Atlantic overturning after 2100 following deep mixing collapse in CMIP6 projections van Sybren Drijfhout en collega’s, gaat over de Atlantische Meridional Overturning Circulation (AMOC), die vaak wat overdreven wordt omschreven als de ‘transportband van de oceaan’ (en ook wel bekendstaat als de Golfstroom, red.). Verstoring van de AMOC zou een klimaatramp kunnen veroorzaken en de AMOC zou op koers liggen om na 2100 stil te vallen in klimaatscenario’s met hoge broeikasgas-emissies.

https://iopscience.iop.org/article/10.1088/1748-9326/adfa3b/pdf

Het artikel baseert zich sterk op computermodel-prognoses (CMIP6) en schetst een somber beeld van het instorten van de menging van warm en koud water in de diepe oceaan, wat zou leiden tot extreme afkoeling in Europa en wereldwijde verstoringen. Maar dit is het probleem: het citeert een belangrijk artikel uit 2024 over de Florida Current (een belangrijk onderdeel van de AMOC) dat juist langdurige stabiliteit aantoont verkeerd, en het laat twee baanbrekende artikelen die dit jaar in het tijdschrift Nature zijn gepubliceerd en die het idee van een dreigende ineenstorting van de AMOC rechtstreeks tegenspreken, volledig buiten beschouwing.

Dit is meer dan alleen slordige wetenschap want het is moeilijk voor te stellen dat ervaren auteurs, recensenten en redacteuren zulk recent, spraakmakend werk per ongeluk over het hoofd zouden zien. Als iemand die talloze keren peer review heeft doorlopen, kan ik u vertellen: het weglaten of verkeerd weergeven van direct relevante artikelen uit hetzelfde jaar, vooral artikelen die je kernbeweringen onderuit halen, zou nooit worden goedgekeurd door mijn academische adviseurs, co-auteurs, recensenten of redacteuren. Het riekt naar opzettelijke cherry picking, waarbij alle gegevens die niet in het alarmistische verhaal passen, worden genegeerd.

Waarom? Omdat dit verhaal miljarden aan door de belastingbetaler gefinancierde subsidies voor activistische wetenschappers, ngo’s en mondiale elites voedt, terwijl het meer controle over het dagelijks leven rechtvaardigt – van energiebeleid tot zelfs beperkingen op zaken als het houden van een hond, onder het mom van ‘duurzaam’ leven.

https://www.cbc.ca/news/science/climate-choices-dog-planes-1.7608247

Dit is niets nieuws. Denk maar aan dr. Richard Lindzen (emeritus van MIT), wiens peer-reviewed kritiek op klimaatalarmisme ertoe leidde dat redacteuren werden ontslagen of onder druk werden gezet om artikelen in te trekken. Of de Orwelliaanse ervaring bij het American Journal of Economics and Sociology, waar een artikel dat de consensus in twijfel trok, onder dubieuze omstandigheden werd geschrapt. Redacteuren lijken medeplichtig te zijn en laten deze academische zwendel voortduren omdat het aansluit bij het verhaal van de ‘klimaatcrisis’. De auteurs van het ERL-artikel gaan er duidelijk vanuit dat de AMOC “dringend gered moet worden”, wat natuurlijk vraagt om meer financiering, meer modellen en meer beleidsmaatregelen.

Voor niet-wetenschappers: peer review is een soort kwaliteitscontrole waarbij experts een artikel beoordelen voordat het wordt gepubliceerd. Maar wanneer het wordt gemanipuleerd om ongemakkelijke waarheden uit te sluiten, wordt het een instrument voor propaganda. In het gedeelte voor abonnees hieronder ga ik dieper in op de details en analyseer ik precies waar drie Nature-artikelen (Volkov et al. 2024 over de stabiliteit van de Florida Current, Terhaar et al. 2025 over het uitblijven van een afname sinds de jaren 1960, en Baker et al. 2025 over voortdurende circulatie onder extreme omstandigheden) in het ERL-artikel hadden kunnen passen. Ik laat zien hoe de auteurs Volkov verkeerd citeren, Baker bagatelliseren en Terhaar volledig weglaten, en waarom dit riekt naar wetenschappelijke fraude die vergelijkbaar is met Climategate. Ik laat zien hoe ze selectief omgaan met modelresultaten en tegelijkertijd observaties uit de echte wereld die de hype over de ineenstorting ontkrachten, buiten beschouwing laten.

Een diepgaande analyse van de omissies, verkeerde citaten en frauduleuze praktijken in het ERL-artikel

Laten we eens dieper op de materie van het ERL-artikel ingaan. Ik zal dit stap voor stap uitleggen, ervan uitgaande dat je geen klimaatmodelleur bent, maar wel de feiten wilt weten. Het ERL-artikel van Drijfhout et al. maakt gebruik van CMIP6-modellen – computersimulaties van het toekomstige klimaat onder verschillende emissiescenario’s (SSP126 laag, SSP245 gemiddeld, SSP585 hoog) – om een ‘uitschakeling’ van de AMOC na het jaar 2100 te voorspellen. Zij stellen dat dit het gevolg is van het instorten van de watermenging in de diepe oceaan in regio’s als de Labradorzee, de Irmingerzee en de Noordelijke IJszee in het midden van de 21^e eeuw. Dit wordt dan veroorzaakt door oppervlakteverzoeting (meer zoet water door smeltend ijs/regen) en opwarming, waardoor het zinken van zout water (met een hogere dichtheid), dat de AMOC aandrijft, wordt verzwakt.

Wat is het probleem? Dit is op modellen gebaseerde speculatie, niet gebaseerd op observaties. Erger nog, het citeert selectief verkeerd, bagatelliseert of negeert recente empirische gegevens die hiermee in tegenspraak zijn. Dit is volgens mij een schoolvoorbeeld van wetenschappelijke fraude: het presenteren van een eenzijdig beeld door tegenbewijs verkeerd te behandelen, net zoals de Climategate-groep deed toen ze de “achteruitgang” in boomringgegevens verborgen hielden om de hockeystick-illusie in stand te houden.

1. Onjuiste verwijzing naar het artikel over de Florida Current uit 2024 (Volkov et al., Nature Communications)

Het artikel van Volkov et al., getiteld Florida Current transport observations reveal four decades of steady state (Waarnemingen van de Florida Current tonen een stabiele toestand van vier decennia aan), maakt gebruik van 40 jaar aan onderzeese kabelgegevens (1982-2022) in de Straat van Florida, een belangrijk deel van de AMOC. Ze corrigeren voor veranderingen in het aardmagnetisch veld (die voorheen over het hoofd werden gezien) en constateren geen significante afname in het transport van de Florida Current. De trend daalt van een foute -0,3 Sv/decennium naar bijna nul, wat een “opmerkelijke stabiliteit” laat zien. Ze herberekenen de AMOC-schattingen op 26,5°NB (van de RAPID-array) en laten een aanzienlijk zwakkere negatieve trend zien dan eerder werd gedacht, wat de beweringen over de verzwakking van de AMOC in twijfel trekt.

In het ERL-artikel wordt Volkov wel geciteerd [21] in het gedeelte met de resultaten: zij wijzen op de “neerwaartse trend van 0,8 Sv per decennium, zoals gemeten door de RAPID-MOCHA-array [21]” en zeggen dat deze nauw aansluit bij de modellen in dezelfde periode. Maar hierbij wordt voorbijgegaan aan de belangrijkste bevinding van Volkov, namelijk dat deze trend onjuist is als gevolg van niet-gecorrigeerde geomagnetische veranderingen en dat de werkelijke AMOC-trend veel zwakker is. ERL gebruikt de niet-gecorrigeerde waarde om hun modellen te valideren, terwijl ze de conclusie van Volkov over stabiliteit bagatelliseren. Ze erkennen ook dat de trend “niet of nauwelijks statistisch significant” is, maar baseren zich er toch op, als zijnde “consistent” met hun alarmistische prognoses.

Het volgende zou goed hebben gepast in sectie 1 (Inleiding) en sectie 3 (Resultaten), waarin AMOC-waarnemingen worden besproken. ERL beweert dat het warmtetransport van de AMOC na de stilstand daalt tot 20-40% van de huidige waarden, maar Volkov laat zien dat de Florida Current (die het grootste deel van de subtropische AMOC-warmte transporteert) stabiel is, wat impliceert dat er geen voortekenen van een ineenstorting zijn waargenomen. Een eerlijke bronvermelding zou hun beweringen temperen: “Hoewel modellen een stilstand voorspellen, tonen recente waarnemingen na geomagnetische correcties stabiliteit in belangrijke componenten [21]…” In plaats daarvan citeren ze dit ten onrechte als ondersteunend bewijs. Bij peer review zou een goede recensent dit als een verkeerde voorstelling van zaken markeren – tenzij de recensenten meespelen in het spel.

2. Het bagatelliseren van het Nature-artikel uit 2025 over de veerkracht van de AMOC (Baker et al.)

In hun artikel Continued Atlantic overturning circulation even under climate extremes (Nature, februari 2025) analyseren Baker et al. 34 CMIP6-modellen onder extreme broeikasgas- en zoetwaterforceringen. Zij concluderen dat de AMOC veerkrachtig is: opwelling in de Zuidelijke Oceaan (bij Antarctica), aangedreven door aanhoudende winden, ondersteunt in alle gevallen een verzwakte AMOC en voorkomt zo een volledige ineenstorting. In de meeste modellen ontstaat een Pacific Meridional Overturning Circulation (PMOC), maar deze is te zwak om volledig te compenseren. Toch verdwijnt de AMOC niet. Dit zet vraagtekens bij het idee van dreigende omslagpunten.

Het nieuwe ERL-artikel citeert Baker [49] in de discussie: “de hele AMOC valt niet volledig stil tot 0 Sv, wat overeenkomt met de evolutie van CMIP6-modellen onder extreme klimaatverandering [49].” Ze erkennen dat er geen volledige stilstand is, maar bagatelliseren Bakers nadruk op veerkracht en stabiliserende mechanismen (bijvoorbeeld winden in de Zuidelijke Oceaan die instorting voorkomen). ERL richt zich op de “noordelijke AMOC-uitschakeling” als catastrofaal, terwijl Baker stelt dat het systeem zelfs onder extreme omstandigheden blijft bestaan, met dus minder ernstige gevolgen.

Het volgende zou passen in paragraaf 4 (Discussie en conclusies), waar ERL extrapoleert naar een “aanzienlijk hoger risico” op uitschakeling van de AMOC. Ze hadden de bevindingen van Baker kunnen bespreken: “Hoewel onze modellen zwakke toestanden laten zien, benadrukken Baker et al. [49] de stabiliserende opwelling die totale ineenstorting voorkomt, wat wijst op veerkracht.” Door deze nuance weg te laten, kan ERL de risico’s opblazen zonder evenwichtige tegenargumenten. Dit is volgens mij fraude door selectieve nadruk: citeren maar de implicaties verdoezelen.

3. Volledig weglaten van het artikel in Nature Communications uit 2025 (Terhaar et al.)

Terhaar et al. gebruiken in hun artikel Atlantic overturning inferred from air-sea heat fluxes indicates no decline since the 1960s 24 CMIP6-modellen om anomalieën in de warmteflux tussen lucht en zee te koppelen aan de sterkte van de AMOC op decennia- en eeuwschaal. Zij constateren dat warmtefluxen ten noorden van 26,5-50°NB nauw correleren met de AMOC. Aan de hand van heranalyse-gegevens concluderen zij dat er tussen 1963 en 2017 geen (decennia-gemiddelde) afname van de AMOC op 26,5°N heeft plaatsgevonden, ondanks variabiliteit, wat in tegenspraak is met op modellen gebaseerde beweringen over verzwakking.

Het nieuwe ERL-artikel citeert Terhaar helemaal niet, ondanks de directe relevantie ervan (gepubliceerd begin 2025, vóór de acceptatie door ERL in augustus). Deze omissie is opvallend: ERL bespreekt de afname van het warmtetransport (figuur 9) en beweert dat dit overeenkomt met waarnemingen, maar negeert Terhaars empirische reconstructie die stabiliteit aantoont.

Het volgende zou passen in de samenvatting en sectie 1, waarin AMOC-waarnemingen/reconstructies worden besproken. ERL citeert Michel et al. met een “afname in de 21^e eeuw”, maar laat het tegenbewijs van Terhaar weg. Ze hadden kunnen vermelden: “Hoewel sommige reconstructies een afname suggereren [Michel], laten andere, op warmtefluxen gebaseerde reconstructies geen afname zien sinds de jaren zestig [Terhaar]…”

Het volledig zwijgen hierover is volgens mij fraude – het is direct, empirisch tegenbewijs uit hetzelfde jaar, in een toonaangevend tijdschrift. Dit doet denken aan het onderdrukken van ongemakkelijke gegevens door Climategate.

Waarom dit academische fraude is en een herhaling van Climategate

• Cherry-picking, verkeerde citaten en weglatingen: de wetenschap vereist dat tegenbewijs wordt behandeld. Deze artikelen zijn niet obscuur – ze staan in Nature en Nature Communications, het summum van zichtbaarheid. Door Volkov verkeerd te citeren om een valse trend te ondersteunen, de veerkracht van Baker te bagatelliseren en Terhaar te negeren, kan ERL modellen als ‘realiteit’ presenteren en observaties terzijde schuiven. Climategate toonde e-mails waarin werd samengespannen om artikelen “buiten te houden”; hier gebeurt hetzelfde door een verkeerde behandeling.
• Misbruik van peer review: recensenten/redacteuren zouden dit moeten opmerken. Maar in de klimaatwetenschap hebben de poortwachters van de ‘consensus’ de overhand. Zoals in mijn artikel ‘Manufacturing Consensus’ leidt dit tot een valse overeenstemming om financiering te rechtvaardigen. Het verhaal van dit ERL-artikel: AMOC ‘moet worden gered’ – wat leidt tot meer subsidies voor modellen, NGO’s die Net Zero nastreven en elites die de energievoorziening controleren.
• Schade in de echte wereld: deze fraude voedt beleid dat energiearmoede veroorzaakt, terwijl voordelen, zoals CO2-vergroening, worden genegeerd (zoals Lindzen et al. opmerken in hun advies).

Uiteindelijk zijn de flagrante verkeerde citaten in het ERL-artikel, het bagatelliseren van de AMOC-bevindingen over veerkracht en het ronduit weglaten van observatiegegevens die stabiliteit aantonen, niet louter vergissingen… het is een berekende aanval op de wetenschappelijke integriteit, die doet denken aan het draaiboek van Climategate, waarin afwijkende meningen werden begraven om paniek te zaaien. Door modellen boven metingen te verkiezen, houden deze activistische auteurs een door angst gedreven verhaal in stand dat belastinggeld naar eindeloze subsidies en beleidsmaatregelen sluist, terwijl ze het bewijs uit de echte wereld negeren dat de AMOC niet op instorten staat, maar prima functioneert. Het is tijd om verantwoording te eisen: breng deze fraude aan het licht, verwerp de schijn van consensus en eis de wetenschap terug van degenen die haar als wapen gebruiken voor macht en winst.