Elektrische autovervuiling wordt genegeerd voor een nep-klimaatcrisis
Het stille, glimmende chassis van een elektrisch voertuig (EV) glijdt door een ongerept bos of een smetteloze, futuristische stad. De boodschap is simpel: de bestuurder redt de planeet. Het is een verhaal gebaseerd op een handige, weloverwogen omissie.
Dronefoto van mijnbouwactiviteiten in de laterietnikkelertsmijnbouw
op het eiland Weda, Halmahera, Indonesië. Bron: Shutterstock
Vijay Jayaraj
Datum: 3 december 2025
Trek het gordijn van de toeleveringsketen voor elektrische voertuigen open – beginnend met de Indonesische nikkelwinning en doorlopend tot de verwerking van zeldzame aardmetalen in China – en er komt een veel minder smetteloos beeld naar voren. Het label “nul uitlaatgassen” is een meesterwerk van misleiding en leidt de aandacht af van een milieuramp.
In Sulawesi, Indonesië, strekken transportbanden zich uit over ooit weelderige bossen en blazen stof de lucht in, terwijl schoorstenen de lucht bezoedelen met een giftige waas. De haast om in de westerse vraag naar elektrische auto’s te voorzien heeft een nikkelhausse veroorzaakt, maar de prijs komt rechtstreeks ten laste van de bevolking en de ecosystemen van Indonesië.
Waarom dan alleen nikkel? De huidige accu’s – het hart van de elektrische auto-aandrijving – zijn gebouwd op nikkel, waarvan Indonesië de grootste producent is. Zonder Indonesisch nikkel komen de toeleveringsketens voor ‘schone’ voertuigen tot stilstand. En elke nieuwe elektrische SUV die in de showrooms wordt afgeleverd, laat de milieukosten achter die deze Indonesische gemeenschappen worden opgelegd.
Wat komt er precies uit de schoorstenen van Indonesië en wat sijpelt er door lozingen van fabrieken in rivieren en de bodem? Een gedeeltelijke lijst omvat zwaveldioxide, een corrosief gas; stikstofoxiden en microscopisch fijnstof, beide bestanddelen van smog; chroom; ammoniak; waterstofsulfide; en zware metalen zoals lood, arseen, kobalt en cadmium. Dit zijn allemaal verontreinigende stoffen met mogelijke gezondheidseffecten.
Vissers uit Sulawesi en Noord-Molukken klagen over verdwijnende zandbanken en giftige modder die in zee stroomt. Zelfs de lucht zou naar metaal en as smaken. Dit zijn de ervaringen van duizenden Indonesiërs, geen op zichzelf staande anekdotes.
De accu is slechts een deel van het verhaal. De elektromotor van de elektrische auto, evenals de machines van gigantische windturbines die de accu mogelijk opladen, vereisen krachtige magneten gemaakt van zeldzame aardmetalen. En meer dan 90% van de wereldvoorraad van deze verwerkte mineralen komt uit China.
De verwerking van deze mineralen heeft een ecologische ruïne achtergelaten die in het westerse beleidsdebat over het hoofd wordt gezien.
Steden zoals Baotou in Binnen-Mongolië zijn berucht om hun dystopische giftige meren, kunstmatige poelen gevuld met zwarte slib, verontreinigd met thorium, uranium en gevaarlijke chemicaliën. Zuur afvalwater, het bijproduct van de winning en verwerking van mineralen, lekt in het milieu en vergiftigt landbouwgrond en waterwegen.
Giftige afvoer heeft rivieren in Zuidoost-Azië vervuild, zoals de Malihka en N’Mai Hka, de bovenloop van de grote rivieren Irrawaddy en Mekong. De watervoorziening van miljoenen mensen in Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam is hierdoor aangetast.
Helaas zijn “groene” enthousiastelingen niet geïnteresseerd in echte vervuiling, maar eerder in de demonisering van koolstofdioxide (CO2). De alarmistische beweging heeft een onzichtbare, alomtegenwoordige boeman nodig om mensen in paniek te brengen en hun geld en soevereiniteit af te staan.
Het hele ‘netto-nul’-concept is gebaseerd op de bewering dat CO₂ een vervuilende stof is die een klimaatcrisis veroorzaakt. Dit is de grootste misleiding van onze tijd. Veel landen reguleren CO₂ niet ter bescherming van de volksgezondheid, zoals gezond verstand en goede wetenschap zouden voorschrijven. CO₂ is immers een levensgas dat planten en alle dieren die ervan afhankelijk zijn voor voedsel in leven houdt. Ieder van ons ademt dagelijks ongeveer een kilo CO₂ uit.
De massale evangelisatie voor elektrische auto’s en windturbines is geen nobele kruistocht om de planeet te redden. Het is een cynische truc om een kleine groep investeerders in groene technologie te verrijken en wereldwijde bureaucraten te versterken.
De bedoeling is hier niet om het gebruik van nikkel of zeldzame aardmetalen te stoppen, die beide veel nuttige doeleinden dienen. Het punt is dat de “groene” agenda niet groen is. Het is een duistere marketingcampagne voor een zelfzuchtige ideologie die bereid is hele regio’s op te offeren aan de giftige bijproducten ervan.
Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd op PJ Media op 25 november.
Vijay Jayaraj
Vijay Jayaraj is een wetenschaps- en onderzoeksmedewerker bij de CO₂ Coalition, Fairfax, Virginia. Hij heeft een MS in milieuwetenschappen van de University of East Anglia en een postdoctorale graad in energiebeheer van de Robert Gordon University, beide in het Verenigd Koninkrijk, en een bachelor in engineering van Anna University, India.
meer nieuws
Groene beloftes partijen peperduur wensdenken
Het miljarden kostende klimaatbeleid van Nederland zal binnen afzienbare tijd imploderen omdat het totaal niet leidt tot minder fossiel energieverbruik en CO2-uitstoot in de wereld, voorziet Maarten van Andel. Hij analyseerde het klimaatbeleid van alle partijen in de Kamer en stuitte vooral op ‘energieblindheid en wensplaatjes’.
NOS, Telegraaf en Volkskrant brengen fakenieuws over wind en zon
Diverse Nederlandse media trappen vandaag in de val die de klimaatactivistische denktank Ember voor ze heeft geplaatst. Honderdduizenden Nederlanders lezen daardoor ten onrechte dat zon en wind wereldwijd meer stroom genereren dan steenkool.
Trump’s VN-toespraak: de klimaatkeizer staat nu naakt
President Trump heeft met zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties geschiedenis geschreven, aldus Tilak Doshi. Met zijn woorden heeft hij het klimaatcatastrofisme de wacht aangezegd en getoond wat het is: een klimaatzwendel. Hij heeft de wereld een keuze gegeven: achter deze ‘groene’ fictie blijven aanlopen, of de realiteit omarmen.
