Met een lang en kritisch artikel heeft The New York Times het einde van het klimaatbeleid aangekondigd, getiteld: “Het zijn niet alleen de VS. De hele wereld heeft genoeg van het klimaatbeleid.“
Het lijkt erop dat in het artikel onbedoeld wordt toegegeven dat het tijdperk van het Klimaatakkoord van Parijs voorbij is.
„Tien jaar geleden, in het najaar, kwamen wetenschappers en diplomaten uit 195 landen in Le Bourget, ten noorden van Parijs bij elkaar om een plan om de wereld te redden te bedenken. Ze noemden het simpelweg het ‘Akkoord van Parijs’, maar het was een historische mijlpaal in het klimaatbeleid: Een bijna universele mondiale verplichting om een catastrofale temperatuurstijging te voorkomen en een leefbaardere toekomst voor iedereen te waarborgen. Barack Obama prees de overeenkomst als president en verklaarde dat deze ‘de beste optie is die we hebben om de enige planeet die we hebben, te redden.’
Een decennium later geeft de NY Times toe, dat bijna geen van deze beloftes is nagekomen en dat de kiezers ook niet bereid waren om offers te brengen.
„Tijdens de afgelopen VN-klimaatconferentie (COP29) prees de president van het gastland, Ilham Aliyev uit Azerbeidzjan, olie en gas als „gaven van God”, en hoewel de jaarlijkse conferenties sinds Parijs vaak hoogstaande evenementen met sterren waren, waren er deze keer maar weinig staatshoofden en regeringsleiders vanuit de hele wereld aanwezig. Joseph R. Biden, toen nog president, was er niet. Evenmin als vice-president Kamala Harris, de Chinese president Xi Jinping of de president van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen. Ook de Franse president Emmanuel Macron was niet aanwezig … Voorafgaand aan de conferentie verklaarde een officieel VN-rapport dat er het afgelopen jaar geen enkele vooruitgang op het gebied van klimaat geboekt was.”
„De conferentie van dit jaar, die in november in Brazilië plaatsvindt, moet nog belangrijker worden: COP30 markeert de 10e verjaardag van Parijs, en alle 195 partijen … moeten met herziende plannen voor CO2-vermindering komen. Toen in februari van dit jaar echter een formele deadline was verstreken, hadden slechts 15 landen (8%) de taak volbracht. Maanden later zijn er extra plannen ingediend, maar daarvan is slechts één daadwerkelijk in overeenstemming met de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs … en meer dan de helft daarvan komt op een achteruitgang neer.”
Deadlines worden genegeerd, beloftes vertroebeld en “aangepaste ambities” zijn de norm.
In Canada werd de voormalige centrale bankier Mark Carney in maart als premier benoemd en schafte hij als eerste daad de CO2-belasting van het land af, voordat hij in april een overweldigende overwinning voor zijn partij bij de verkiezingen behaalde. In het zuiden heeft de Mexicaanse president Claudia Sheinbaum, een voormalige klimaatwetenschapper, het principe van ‘soevereiniteit door energie’ gepromoot en zich met een florerende olie- en gasproductie van haar land populair gemaakt – en heeft nu één van de hoogste kiezers-percentage van alle gekozen staatshoofden ter wereld.
Wanneer enerzijds politici die zich inzetten voor olie en gas verpletterende overwinningen boeken en anderzijds CO2-belastingen politieke zelfmoord zijn, moet ook de New York Times noodgedrongen toegeven dat het wereldwijde klimaatbeleid is mislukt.
The New York Times geeft zelfs toe wat klimaatsceptici al tientallen jaren zeggen: “Enquêtes tonen aan dat kiezers geen prioriteit aan CO2-vermindering geven en vooral niet bereid zijn daar veel voor te betalen.” Alleen de Europese politieke elites en de huidige regeringen hebben dit nog niet begrepen.
Het tijdperk van globale beloftes is afgelopen. Voorbij zijn ook de ‘laatste kansen’ en ‘laatste waarschuwingen’. In plaats daarvan komt het inzicht dat het fantastische project van Parijs onder zijn eigen gewicht is bezweken.
De wereld wordt eindelijk verstandig.