Overhaast klimaatbeleid is veel gevaarlijker voor de mensheid dan klimaatverandering, stelt de prominente klimaatscepticus dr. Steven Koonin in een recente (online) presentatie, georganiseerd door Clintel en het Irish Climate Science Forum. In zijn lezing Unsettling the Science, reflecteert de theoretisch natuurkundige en hoogleraar aan New York University onder meer op het nieuwe IPCC-rapport (AR6). Zijn klimaatsceptische positie is des te pikanter omdat Koonin van 2009 tot 2011 lid was van de regering Obama, als Under Secretary for Science bij het Department of Energy.

Goed nieuws verstopt
Net als onder meer de Amerikaanse wetenschapper Roger Pielke jr., vindt Koonin dat er veel goed nieuws verstopt zit in het nieuwe IPCC-rapport (AR6). Deze positieve boodschap komt echter totaal niet door naar het grote publiek en de beleidsmakers. Koonin vergelijkt dit proces met het aloude spelletje waarbij een rijtje mensen iets door moet fluisteren in het oor van de volgende persoon. Wat er aan het einde uit komt, lijkt dan helemaal niet meer op wat er oorspronkelijk in ging.

In dit geval worden de conclusies van de oorspronkelijker wetenschappelijke klimaatonderzoeken ‘doorgefluisterd’ naar het IPCC-rapport, vervolgens naar de Summary for Policymakers, dan naar de media en ten slotte naar de beleidsmakers en het grote publiek.

Koonin is er van overtuigd dat de meeste beleidsmakers het IPCC-rapport, en zelfs de voor hen bedoelde Summary for Policymakers, niet hebben gelezen en pleit daarom voor veel grotere transparantie naar het grote publiek over wat er nu werkelijk in de officiële  wetenschappelijke rapporten staat.

Geruststellende scenario’s
En dat is dus veel minder alarmistisch dan de weergave in de media. Net als Roger Pielke jr. constateert Koonin dat de extreme, maar wel reëel geachte, emissiescenario’s uit het vorige IPCC-rapport (RCP 8.5) nu weinig waarschijnlijk meer worden geacht. Het ook volgens het IPCC meest waarschijnlijke scenario (RCP 4.5) zou aan het eind van deze eeuw een verwachte opwarming van een kleine 2 graden geven t.o.v. de periode 1985-2005, een waarde die Koonin niet heel schokkend of ontwrichtend acht.

Over weersextremen en zeespiegelstijging hoeven we ons evenmin enorme zorgen te maken, stelt hij. Het IPCC constateert geen stijgende mondiale trend bij orkanen en overstromingen (in weerwil van de link die vele Europese politici legden tussen de zomerse overstromingen en klimaatverandering).

Koonin beschrijft voor zeespiegelstijging bovendien een misleidende manier van presenteren door het IPCC. Zo wordt er een versnelling in de zeespiegelstijging gemeld in de periode 2006-2018, maar er wordt in het geheel niet bij vermeld dat er een min of meer vergelijkbare versnelling plaatsvond tussen ongeveer 1920 en 1940. De stijging van de zeespiegel fluctueert deze eeuw sowieso sterk en daar is geen goede wetenschappelijke verklaring voor.

 Opstand
In het tweede deel van zijn lezing gaat Koonin in op de mogelijke economische impact van klimaatverandering (dit deel is niet meer gerelateerd aan AR6) en benadrukt hij dat zelfs bij een flinke temperatuurstijging van 3 tot 4 graden de economische gevolgen minimaal zouden zijn. Klimaatverandering zou in dat geval de verwachte economische groei aan het eind van de eeuw met slechts enkele jaren vertragen.

Toch zijn er grootse plannen om de CO2-uitstoot te reduceren (mitigatie). Deze zullen volgens Koonin slecht uitpakken, zoals het doel van de regering Biden om de CO2-uitstoot van de elektriciteitssector naar 0 (!) te krijgen in 2035. Dit soort overhaaste en ondoordachte plannen zullen volgens Koonin op termijn leiden tot grote weerstand bij de burger. Adaptatie zal daarom in de praktijk de route zijn die wordt gekozen, niet mitigatie. De nu gestelde mitigatiedoelen zijn sowieso praktisch onhaalbaar. Om de menselijke invloed te beperken tot 1,5 graad stijging, als we de klimaatmodellen tenminste mogen geloven, moet de CO2-uitstoot naar 0 in 2050; dat zal volgens Koonin niet gebeuren.

 De lezing van Koonin is hier te zien