De onvermijdelijke teloorgang van de klimaatcultus

De meeste landen – vooral de landen die nog in het begin van hun ontwikkeling zijn – bewezen slechts lippendienst aan klimaatdoelstellingen. Hun deelname was een doorzichtige poging om politieke invloed te krijgen. De klimaatkruistocht bleef overeind door de politieke elite te kapen, via gehoorzame wetenschappers data te manipuleren en media-imperiums om te zetten in angsttoeters.

In een recent essay, gepland kort voor de COP30 van de Verenigde Naties, een jaarlijkse bijeenkomst van jetset-moralisten, nam Bill Gates afstand van de voorhoede van het klimaatalarmisme. Gates erkent – en wordt hierin gesteund door het recente rapport over kooldioxide van het Amerikaanse Ministerie van Energie– dat de wereld niet zal vergaan door klimaatverandering.

Hij riep op tot een verschuiving van de focus naar meer directe noden. Gates zegt dat “we nog decennialang op fossiele brandstoffen zullen vertrouwen”, dat “geen enkele technologie de wereldeconomie kan decarboniseren”, en dat “het tempo van de verandering traag zal zijn.” Hij reageert hiermee op het stuklopen van de ideologie op de wetten van de natuurkunde.

In recente verkiezingscampagnes in New York zagen enkele van de beroemdste apostelen van de Green New Deal, Alexandria Ocasio-Cortez en Bernie Sanders, hun klimaatevangelie in de marge geschoven; ze stonden niet langer op het podium. Kiezers kregen meer te horen over huisvesting, banen en publieke veiligheid dan over decarbonisatie, offshore wind of koolstofkredieten.

Dit zijn bakens van een grotere beweging die gaande is, zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten.

In de Noordzee, het del van het Verenigd Koninkrijk en voor de oostkust van de VS worden enorme windprojecten geannuleerd. ‘Groen’ staal heeft moeite om te concurreren met conventioneel staal op basis van fossiele brandstoffen. Oliemaatschappijen, die jaren en miljarden dollars hebben besteed aan “groene” branding en deugdzaamheid, komen langzaamaan terug van hun ambitieuze klimaatdoelen.

In 2025 schokte Argentinië de wereldinstellingen door zich terug te trekken uit het Akkoord van Parijs. President Javier Milei verklaarde dat zijn land niet langer zou “buigen voor klimaatbureaucraten.” China zet zijn snelle bouw van kolengestookte elektriciteitscentrales voort en voegt meer kolencapaciteit toe dan de hele rest van de wereld bij elkaar. Het kolenverbruik van India bevindt zich op een recordhoogte en de overheid zet zeer acief nieuwe blokken steenkoolmijnen in de veiling.

Ontwikkelingslanden in Azië en Zuid-Amerika weten dat overleven steenkool, olie en aardgas vereist. Afrikaanse leiders streven naar het stimuleren van hun economische ontwikkeling door het aanboren van de fossiele brandstofreserves van hun continent.

De wankele structuur van de wereldwijde decarbonisatie was afhankelijk van financiering door haar belangrijkste beschermheer, de Verenigde Staten. Toen met de komst van de Trump-regering die geldstroom stopte, versnelde het vervagen van het toch al gammele klimaatnarratief. Wat nu nog rest te doen is het volledig ontmaskeren van de kwaadaardigste fraude van de 21^ste eeuw en het heronderwijzen van een generatie die met propaganda is opgegroeid in de openbare scholen en aan woke universiteiten.

Stukje bij beetje is de waarheid aan het licht gekomen. Er werd ons verteld dat bosbranden ‘ongekend’ waren, terwijl historische gegevens aantonen dat het aantal branden wereldwijd is afgenomen. Er werd ons verteld dat de Noordpool ijsvrij zou zijn, maar ze blijft bevroren. Er werd ons verteld dat er een “door het klimaat veroorzaakte” voedselcrisis zou zijn, terwijl de milde opwarming en de verhoogde CO₂ – een essentieel plantaardig voedsel – hebben bijgedragen aan wereldwijde vergroening en recordoogsten. De voedselvoorziening is veiliger, niet minder.

De kloof tussen alarmistische voorspellingen en waargenomen werkelijkheid kan niet langer verborgen worden. Wetenschappers hebben het publiek opzettelijk misleid met selectief gekozen data, bewerkten computermodellen net zolang tot ze het “juiste” angstaanjagende resultaat produceerden en labelden elk natuurlijk weersevenement als “bewijs” van klimaatverandering. Wat zich voordeed als “consensus” was niets anders dan een kringetje profiteurs die zich voedden met publiek schuldgevoel en belastinggeld.

Dit was geen te goeder trouw verricht wetenschappelijk onderzoek, maar veeleer een narratief met als doel om angst aan te jagen, consumentenkeuzes te bepalen en een enorme politieke en economische omwenteling te rechtvaardigen. Een groot deel van de mensen, dat deze leugenachtigheid aanvoelt, luistert niet meer. De autoriteit van de klimaat-“experts” is aangetast, misschien wel voorgoed. Hun onophoudelijke “alarm”-kreten leverden geen klimaatbeest op.

De klimaatcultus verklaarde de oorlog aan de mechanismen die de mensheid juist uit honger en ontbering hadden getild. De erfenis ervan is economisch vandalisme en moreel verval. De ban is aan het breken en wat uit de puinhopen opduikt is niet wanhoop, maar bevrijding — een langverwachte terugkeer van rede naar een wereld die door angst in gijzeling werd gehouden.