Een bijdrage van Ap Cloosterman.
Het boek van Patrick Moore.
Afgelopen donderdag 16 juni 2022 heeft Clintel in verband met haar 3-jarig bestaan een bijeenkomst georganiseerd voor vrienden, sponsoren en relaties. De bijeenkomst vond plaats op het landgoed “de Heuvelkamp” te Leusden. Het was prachtig weer zodat de ca. 100 gasten op het buitenterras konden vertoeven. Zie 1.
De afgelopen jaren heb ik veel digitale contacten met verschillende leden van Clintel gehad, maar eigenlijk weinig mensen in levende lijve ontmoet. Het was dan ook spannend en verrassend om deze mensen nu eens te spreken.
Tijdens zijn toespraak introduceerde Marcel Crok het bovengenoemde boek, dat bovendien als geschenk aan de deelnemers werd aangeboden.
Ik ben het gaan lezen en heb kunnen vaststellen, dat de schrijver er in geslaagd is om moeilijke onderwerpen duidelijk uit te leggen. De schrijver is dr. Patrick Moore. Zie 2.
De Canadese ecoloog Patrick Moore (1948) was oprichter van het Canadese Greenpeace en is nu aanklager tegen het alarmistisch kamp. Qua kennis en ervaring is hij in zijn huidige status een topper. Immers: stropers worden de beste boswachters.
Van 1971 tot 1995 was Moore betrokken bij Greenpeace Canada als medeoprichter, directeur en campagneleider
Moore studeerde Bosbeheer en schreef in 1972 zijn proefschrift. Hij is een onvervalste klimaatscepticus geworden.
Moore propageert om zuinig te zijn met fossiele brandstoffen, niet vanwege meer CO2-uitstoot, maar omdat de voorraden fossiele brandstoffen eindig zijn. Hij is een groot voorstander van kernenergie. Zie 3.
Ik ben van plan om regelmatig een onderwerp uit het boek nader toe te lichten en begin met het onderwerp: Hoofdstuk 3 “Klimaat van angst en schuldgevoel” pag. 23 e.v.
Er wordt gesteld, dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door de antropogene (menselijke) CO2-uitstoot en dat je daarmee je kleinkinderen de dood injaagt.
Beneden 150 ppm sterven planten. Boven 50.000 ppm worden mensen duizelig. Dankzij CO2 groeit er voldoende kwalitatief goed voedsel en zullen onze kleinkinderen floreren.
Het aardse klimaat is sinds haar ontstaan nooit gestopt met veranderen. Er is geen bewijs, dat klimaatverandering is veroorzaakt door de uitstoot van CO2. Veel van de voorspellingen zijn gebaseerd op simulaties ofwel computer-gegenereerde modellen en ontworpen door mensen die op voorhand beslissen wat de uitkomst moet worden. Dit heeft niets met echte wetenschap te maken.
Alarmisten vertellen je niet, dat in de langdurige warme periodes in het verleden er toen qua temperatuur in de tropen bar weinig is veranderd en dat de opwarming vooral heeft plaatsgevonden in de richting van de polen. Zelfs in de koudste pieken van de ijstijden waren de temperaturen op de evenaar vergelijkbaar met die van heden terwijl de gematigde gebieden veel kouder waren.
Er is, volgens alarmistische kringen, een enorme consensus (97%) onder wetenschappers wat betreft de oorzaak van de klimaatverandering. Maar dat is reeds vele malen weerlegd. Bovendien, het is een enorme misvatting om de bewering dat de meeste mensen het ergens mee eens zijn te gebruiken als bewijs dat iets waar is! Massapsychose is ook een vorm van consensus.
Kooldioxide (CO2) is via fotosynthese de levensbron voor het plantaardig leven door het produceren van suikers. Deze suikers vormen ook het voedsel voor levende wezens, zoals mensen en dieren die zelf niet over fotosynthese beschikken.
Er zijn mensen, die geloven dat planten beter groeien als je tegen hen praat. Planten hebben geen oren! De clou is, dat als je vlak bij een plant praat dat je bij het uitademen 40.000 ppm CO2 uitstoot en dat lusten die plantaardige jongens wel.
In figuur 14 van het boek wordt een grafiek weergegeven, waarin als factor van de tijd (een periode van 570 miljoen jaar) het CO2 gehalte van de aardse atmosfeer en temperatuur is ingetekend. Ik heb een andere versie opgezocht, die nog verder in de tijd terug gaat (4,6 miljard jaar terug):
0 =het heden. De grafieken beginnen dus 4.600 miljoen jaar geleden. ppm = parts per million. Bijvoorbeeld 400 ppm = 0,04%.
Het CO2-gehalte in onze atmosfeer is al vanaf 150 miljoen jaar geleden van 2500 ppm aan het dalen naar 180 ppm, het koudste moment van door de verbranding van fossiele brandstoffen tot het huidige niveau van 420 ppm. Terug kijkend naar het verleden is 420 ppm zeker niet om wakker van te liggen.
Bekijken we het tijdvak vanaf het Cambrium tot heden, dit komt neer op 570 miljoen jaar terug, dan is de aardse temperatuur in het Cambrium zo’n 8⁰C warmer geweest. Deze hoge temperatuur heeft zich in verschillende tijdvakken voorgedaan, afgewisseld door ijstijden met temperatuurdalingen van zo’n 10⁰C.
Ruwweg kan men stellen dat er vanaf het begin van het Cambrium tot heden zich uiteindelijk een daling voordoet van zowel het CO2 gehalte alsook de aardse temperatuur. Zie rode pijl. Wel is het zo, dat er in veel perioden geen correlatie bestaat tussen het gehalte aan CO2 en de aardse temperatuur.
Mijn aanvullingen
De laatste ijstijd (glaciaal), het Weichseliaan, eindigde 10.700 jaar geleden. IJstijden duren gemiddeld ongeveer 90.000 jaar en de tussentijdse warme perioden (interglacialen), waarin we nu verkeren, duren 1.000 tot 10.000 jaar.
Statistisch zijn we langzamerhand toe aan een nieuwe ijstijd.
Wel moet opgemerkt worden, dat de maximum temperaturen van de interglaciale periodes in het verleden altijd veel hoger waren dan de temperaturen van vandaag. Het kan dus ook gebeuren, dat de temperatuur eerst nog verder zal stijgen voordat een nieuwe ijstijd aanbreekt.
Glacialen en interglacialen worden veroorzaakt door veranderingen van de bewegingen van de Aarde ten opzichte van de grootste warmtebron: de Zon. Deze veranderingen zijn in de jaren 20 van de twintigste eeuw onderzocht en voor bepaalde breedtegraden uitgerekend door de Servische wiskundige Mulitin Milanković.
De veranderingen, die nu bekendstaan als de Milanković-parameters hebben betrekking op de tolbeweging van de aardas (periode 26.000 jaar), de stand van de aardas ten opzichte van de maximale zonne-instraling (periode 41.000 jaar) en de mate van ellipticiteit van de baan van de Aarde om de Zon (excentriciteit – periode 100.000 jaar).
In periodes met veel zonne-instraling (tijdens een meer cirkel- dan ellipsvormige baan van de Aarde om de Zon én een meer loodrechte stand van de aardas bijvoorbeeld), zijn de ijskappen klein. Periodes waarin de Aarde juist weinig straling van de Zon ontvangt (bij een ellipsvormige baan om de Zon én een stand van de aardas die een groter verschil in seizoenen oplevert bijvoorbeeld), groeien de ijskappen. Zie 4.
Aan de hand van afbeeldingen zal ik bovenstaand relaas nog duidelijker maken:
Precessie van de Aarde
Hoek van de aardas met de ecliptica.
Ap Cloosterman
Het boek Onzichtbare Neprampen en Verzonnen Onheil kan besteld worden via deze pagina. Door het boek te kopen via de Clintel-website steunt u ook Clintel een beetje.