Trump’s VN-toespraak: de klimaatkeizer staat nu naakt

Verenigde Naties New York / Bron: Shutterstock

Door Tilak Doshi

Datum: 7 oktober 2025

President Trump heeft met zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties geschiedenis geschreven, aldus Tilak Doshi. Met zijn woorden heeft hij het klimaatcatastrofisme de wacht aangezegd en getoond wat het is: een klimaatzwendel. Hij heeft de wereld een keuze gegeven: achter deze ‘groene’ fictie blijven aanlopen, of de realiteit omarmen.

Op 23 september 2025 stapte president Donald J. Trump naar het podium van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties en hield een toespraak waarin hij gedurfd en compromisloos de ficties fileerde, die de elites van het Westen ophangen: ‘een wereld zonder grenzen’, ‘door de mens veroorzaakte catastrofale klimaatverandering.’ In een wereld overspoeld met schijnheilige gemeen-plaatsen over massamigratie en klimaatverandering, noemde Trump deze twee de krachten die ‘een groot deel van de vrije wereld vernietigen.’ Hij richtte zijn opmerkingen tot zijn ongelukkige West-Europese bondgenoten en zei: “Je hebt sterke grenzen en traditionele energiebronnen nodig als je weer groot wilt worden.” … “Dit tweekoppige monster vernietigt alles in zijn kielzog, en dat mogen ze niet langer laten gebeuren.”

Met de voor hem zo karakteristieke directheid verklaarde Trump de wereldwijde klimaatveranderingsbeweging als “de grootste oplichterij die ooit op de wereld is gepleegd”, een zwendel van vele biljoenen dollars, opgedrongen aan naties, economieën en gewone mensen door een kliek van egoïstische elites, bureaucraten en groene ideologen. Dit was niet zomaar een beetje bloemrijke retoriek; het was een handschoen, die in het gezicht van het globalistische establishment werd gegooid, een strijdkreet voor de rede en een uitdagende stellingname voor energierealisme. Deze keer geen gegniffel van zelfvoldane Duitse afgevaardigden, zoals bij een eerdere toespraak, die Trump in zijn eerste termijn bij de VN hield.

Voortbouwend op het beeld van de onverschrokken geest van de honingdas, zoals energie-analist David Blackmon hem treffend beschrijft, was de toespraak van Trump een volledige verwerping van het klimaatindustriële complex, waarbij hij de tegenstrijdigheden en hypocrisie ervan duidelijk en zonder enige gene blootlegde. De opgefokte klimaathysterie is nooit eerder zo sterk en publiekelijk aan de kaak gesteld door een president, die er in feite geen moer om gaf wat westerse afgevaardigden bij de VN van hem vonden.

De klimaatzwendel: een luchtspiegeling van vele biljoenen dollars

Het verhaal van de klimaatverandering is, zoals Trump het verwoordde, een kaartenhuis gebouwd op dubieuze wetenschap, politiek opportunisme en economische predatie. Decennialang heeft de wereld een continu dieet van apocalyptische voorspellingen gehad – stijgende zeespiegels, brandende bossen en instortende ecosystemen – erop gericht om angst in te boezemen en volgzaamheid te creëren. Maar, zoals president Trump opmerkte, al die in het vooruitzicht gestelde rampen zijn consequent uitgebleven. Niet alleen zijn de ijsberen er nog steeds, ze vermenigvuldigen zich en worden dikker, de Malediven blijven koppig boven water, sommige eilanden worden zelfs groter en de wereld voedselproductie blijft stijgen. Het klimaatindustriële complex draait echter niet op bewijs, maar op verhalen, gesteund door een netwerk van NGO’s die worden gefinancierd door links georienteerde miljardairs, ideologisch gedreven academici met een sterke neiging ‘nobele leugens‘ te verspreiden en volgzame massamedia die dienen als gewillige overbrengers van propaganda.

President Trump tijdens zijn speech bij de Verenigde Naties / Bron: Shutterstock

De toespraak van Trump legde de economische tol van de klimaatoplichterij bloot. Alleen al de Verenigde Staten hebben honderden miljarden uitgegeven aan subsidies voor hernieuwbare energie, fiscale aftrekposten en ‘groene’ infrastructuurprojecten die een pover rendement opleveren. Windturbines en zonnepanelen, aangekondigd als de redders van de planeet, leveren alleen maar weersafhankelijke intermitterende energiestromen, maar leggen beslag op een enorm landoppervlak en zijn afhankelijk van back-upsystemen van fossiele brandstoffen om het licht aan te houden. Op zijn onnavolgbare manier zei Trump het volgende over wind- en zonne-energie:

We gooien de ten onrechte hernieuwbaar genoemde energiebronnen eruit. Trouwens, ze zijn een grap. Ze werken niet. Ze zijn te duur. Ze zijn niet sterk genoeg om alle energie te leveren, die je nodig hebt om je land groot te maken. De wind waait niet, die grote windmolens zijn gewoon zielig en zo slecht, zo duur om te bedienen en ze moeten steeds worden vervangen, ze zijn aan het roesten en rotten. De duurste energie die ooit is bedacht en het gaat om energie – de bedoeling is geld te verdienen met energie niet geld te verliezen, je verliest geld dat de regeringen moeten subsidiëren, je kunt ze niet neerzetten zonder enorme subsidies.

De zogenaamde energietransitie is helemaal geen transitie; het is slechts een kostbare toevoeging aan een al robuuste energiemix waarin fossiele brandstoffen de dominante factor zijn. Trump gaf deze gedachte goed weer door de absurditeit te benoemen van een beleid dat olie, gas en steenkool in de beklaagdenbank zet – de brandstoffen die wereldwijd in meer dan 80% van de energiebehoefte voorzien – terwijl het geld van de belastingbetaler wordt weggesluisd naar inefficiënte technologieën, die niet op voldoende schaal kunnen worden gebracht zonder hele economieën te verlammen. Ik denk hierbij aan een snel de-industrialiserend Duitsland, ’s werelds grootste voorstander van ‘groene energie.’

In zijn toespraak benadrukte Trump de manipulatie van de wetenschap voor politieke doeleinden. Hij sprak over een vroegere periode van ‘wereldwijde afkoeling’ die naadloos overging in ‘wereldwijde opwarming’, allemaal vallend onder de generieke term ‘klimaatverandering’, waarin elke weersgebeurtenis zich kan laten vertalen als een duidelijk bewijs van een ‘crisis.’ Hij zei dat de zogenaamde wetenschappelijke consensus over de opwarming van de aarde is gecreëerd door “domme mensen.”

Het is voor objectieve waarnemers nu wel duidelijk dat het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN – via zijn ‘Summary for Policy Makers’-rapport (SPM) dat alle aandacht van de pers krijgt inclusief de gebruikelijke angstaanjagende verhalen van extreem weer en naderend onheil – een politieke machine is. Het selecteert precies die gegevens en modellen die vooraf bepaalde conclusies kunnen rechtvaardigen. De mantra van ‘97% consensus’, eindeloos nagebauwd door klimaatalarmisten, is statistisch gegoochel. Ze negeert de gevarieerdheid van de in de wetenschap levende meningen over de omvang en gevolgen van opwarming door de mens veroorzaakt, als tegengesteld tot opwarming door natuurlijke variabiliteit.

Trump’s energie-contrarevolutie

Sinds zijn inauguratie in januari 2025 heeft Trump iets ontketend dat alleen kan worden omschreven als een energie-contrarevolutie. Zijn regering, onder leiding van minister van Energie Chris Wright, EPA-beheerder Lee Zeldin en minister van Binnenlandse Zaken Doug Burgum, heeft systematisch het anti-fossiele-brandstofbouwwerk ontmanteld dat door de regeringen Obama en Biden was opgericht. Van het – opnieuw – terugtrekken van de Verenigde Staten uit het Klimaatakkoord van Parijs, tot het stopzetten van de financiering van de klimaatinitiatieven van de VN, heeft Trump duidelijk gemaakt dat Amerika niet langer een globalistische agenda zal subsidiëren die haar economische soevereiniteit ondermijnt.

De breedte van de beleidsverschuivingen van de Trump-regering is uitgebreid gedocumenteerd op deze pagina’s: het financieel ontmantelen van linkse ngo’s en universiteiten, die DEI (diversiteit & inclusie) en ‘klimaatrechtvaardigheid’ promoten, het afschaffen van ‘efficiëntie’-verplichtingen, die de keuze van de consument beperken en het slechten van regelgevende barrières voor de ontwikkeling van de energie-infrastructuur. Het team van Trump heeft prioriteit gegeven aan energiezekerheid en -betaalbaarheid, groen licht gegeven voor pijpleidingen, raffinaderijen en boorprojecten, die waren vastgelopen door bureaucratische rompslomp.

Trump verweet de Europese leiders hypocrisie – het aan anderen opdringen van ingrijpende koolstofdoelstellingen – terwijl Europa zelf “op de rand van de ondergang staat door de groene-energie-agenda”. Hij stak de draak met de dwaasheid van de Duitse Energiewende, die sluiting van de kerncentrales en verdubbeling van de inzet op wind en zon betekende. Dat alleen om de energieprijzen te zien stijgen en het gebruik van steenkool te zien stijgen. Toch had hij ook een prijzend woord voor Duitsland, voor het besluit om af te stappen van het strikt ‘groene’ energiebeleid en het heropenen van centrales die op fossiele brandstoffen en kernenergie draaien. De klimaatzwendel, zo betoogde Trump, is niet alleen een financiële zwendel, maar ook een geopolitieke, waarbij landen worden verzwakt door hen te dwingen te vertrouwen op onbetrouwbare energiebronnen, terwijl tegelijkertijd landen als China en India in razend tempo kolencentrales bouwen.

Premier Starmer van het Verenigd Koninkrijk / Bron: Shutterstock

Zich kerend tot zijn ‘speciale relatie’-bondgenoot Groot-Brittannië, vernederde president Trump premier Starmer door het oliebelastingregime in de Noordzee en de steun voor windparken te bekritiseren. Hij zei dat hij het betreurde dat de Britse regering massale migratie en groene energie toestond die het land verwoesten. Los van de aanval van Trump op het beheer van Groot Londen door burgemeester Sadiq Khan, is het de moeite waard om de woorden van Trump aan te halen waarmee hij het groene beleid van het VK fileerde:

Veel van de landen waar we het nu over hebben, ze hebben hun machtige voorsprong in olie en gas opgegeven, zoals het afsluiten van de grote voorraad olie in de Noordzee. Oh, de Noordzee, die ken ik zo goed. Aberdeen [in Schotland] was de oliehoofdstad van Europa en er is enorm veel olie in de Noordzee die nog niet is gevonden. Enorm veel olie; ik was bij de premier die ik respecteer en zeer waardeer en ik zei: “Je hebt een geweldig bezit.” Ze hebben het in feite afgesloten door het zo zwaar te belasten dat geen enkele ontwikkelaar, geen enkele oliemaatschappij, daar kan opereren. Ze hebben nog enorm veel olie en, nog belangrijker, ze hebben enorm veel olie die nog niet eens is gevonden. Wat een enorm bezit voor het Verenigd Koninkrijk en ik hoop dat de premier luistert, want ik heb het drie dagen achter elkaar tegen hem gezegd. Dat is alles wat hij hoorde. Noordzeeolie, Noordzee, omdat ik wil dat het goed met hen gaat.

Ik wil niet langer zien dat ze dat prachtige Schotse, Engelse platteland verpesten met windmolens en uitgestrekte velden met zonnepanelen die zeven bij zeven mijl bestrijken en landbouwgrond in beslag nemen. Maar we laten dit niet gebeuren in Amerika.

De honingdas van de geopolitiek van het klimaat

David Blackmon’s karakterisering van Trump als “America’s Honey Badger” kan niet toepasselijker zijn. Net als het onverschrokken, vasthoudende wezen dat leeuwen en hyena’s zonder terugdeinzen aanpakt, heeft Trump een ongekend vermogen en morele moed getoond om diepgewortelde belangen frontaal tegemoet te treden. Zijn VN-toespraak was een masterclass in deze aanpak, waarbij hij verzet mengde met simpele waarheid. Hij nam geen blad voor de mond over het klimaat-industriële complex dat bekend staat als de Green Blob – een uitgestrekt netwerk van NGO’s, op winst beluste en subsidies grazende ‘hernieuwbare energie’-bedrijven en ijverige bureaucraten die de mythe van een dreigende klimaatcatastrofe in stand houden. Zoals Blackmon opmerkt, de bereidheid van Trump om te zeggen wat anderen niet durven – of het nu gaat om het aan de kaak stellen van de corruptie in de klimaatwetenschap of het blootleggen van de economische dwaasheid van het Net Zero-beleid – zet hem neer als een leider die niet bang is de toorn van het establishment over zich af te roepen.

Deze onverschrokkenheid kwam erg duidelijk naar voren, toen Trump de rol van de VN bij het bestendigen van de klimaatzwendel aan de orde stelde. Hij beschuldigde de organisatie ervan te dienen als spreekbuis voor globalistische elites, waarbij zij klimaatverandering gebruikt als voorwendsel om rijkdom te herverdelen van ontwikkelde landen naar onverantwoordelijke bureaucratieën. Door de VS uit de Overeenkomst van Parijs terug te trekken en de financiële ondersteuning van de VN-klimaatinitiatieven in te trekken, gaf Trump aan dat Amerika niet langer zou meespelen met deze schertsvertoning. Zijn boodschap zal in goede aarde zijn gevallen bij landen als India, Brazilië en andere in het Zuiden, die al lang de smoor in hebben over de pogingen van het Westen klimaatverplichtingen op te leggen die hun economische groei verstikken.

De klimaatbeweging gedijt op een gefabriceerde consensus die afwijkende meningen onderdrukt en ongemakkelijke waarheden negeert. De obsessie met koolstofdioxide – een sporengas dat essentieel is voor het leven – is verheven tot een bijna religieus dogma, ondanks bewijs dat de impact ervan op de temperatuur op aarde veel minder zeker is dan alarmisten beweren. Ja, zoals natuurkundige William Happer betoogt, is het veel waarschijnlijker dat meer CO₂ juist goed is voor de wereld. Het streven naar Net-Zero-emissies, met de daarmee gepaard gaande kosten in banen, energiebetrouwbaarheid en economische groei, is als een oplossing op zoek naar een probleem, een probleem dat groene energiemagnaten verrijkt en gewone burgers verarmt.

In zijn toespraak drong Trump er bij landen op aan om het belang van hun eigen mensen te laten voorgaan vóór abstracte idealen, om overvloed aan energie te omarmen boven kunstmatig gecreëerde schaarste en om de angstzaaierij te verwerpen die het wereldwijde beleid al veel te lang in gijzeling houdt. Door dit te doen, positioneerde hij zichzelf niet alleen als Amerika’s honingdas, maar ook als ’s werelds meest consequente leider in het ontmantelen van de klimaatzwendel. De VN-toespraak van president Trump was een historisch keerpunt, een moedige verklaring dat het tijdperk van de onbetwiste dominantie van het klimaatalarmisme voorbij is.

Door de klimaatveranderingsbeweging uit te roepen als de grootste oplichterij uit de geschiedenis, heeft hij een stem gegeven aan miljoenen mensen die al lang twijfelen aan de wijsheid van het opofferen van welvaart op het altaar van de groene ideologie. De acties van zijn regering – het ontmantelen van subsidies, het vrijmaken van energiemarkten en het herstellen van de wetenschappelijke integriteit – tonen aan dat dit niet louter retoriek is, maar een samenhangende strategie om energiezekerheid en economische gezondheid te herwinnen.

De nieuwe kleren van de keizer blootleggen

Net als de keizer uit het sprookje (De Nieuwe Kleren van de Keizer) die naakt paradeerde terwijl zijn hovelingen zijn onzichtbare opsmuk prezen, heeft het klimaatindustriële complex de wereld ervan overtuigd dat zijn dure, onpraktische oplossingen de enige weg naar redding zijn. Trump stond, net als de jongen in het verhaal van Hans Christian Andersen, voor de wereldwijde elite en verklaarde het voor de hand liggende: de keizer is naakt de klimaatzwendel is een fictie die wordt opgehouden door angst, hebzucht en groepsdenken. De analogie is niet alleen maar een stilistisch foefje. President Trump mist, net als de jongen, de filters, het eigenbelang en de angst voor verlegenheid die volwassenen hebben; hij spreekt heel direct. Dit wordt vaak gezien als een teken van onaangetaste waarachtigheid.

Net als de jongen in het sprookje heeft Trump de moed gehad de waarheid te spreken, die anderen niet durfden te erkennen. De klimaatkeizer staat naakt en de wereld staat nu voor een keuze: blijven juichen voor de illusie, of de realiteit overnemen dat betaalbare, betrouwbare energie de ruggengraat is van de menselijke vooruitgang. Nu de honingdassengeest van Trump het wereldwijde energiebeleid blijft hervormen, is één ding duidelijk: de dagen van de onbetwiste heerschappij van de klimaatoplichterij zijn voorbij.