Nóg meer dwang en nóg meer overheid: het Nationaal Burgerberaad Klimaat vertrouwt de burger voor geen cent
Volgens Lucas Bergkamo is het instrument van het burgerberaad aangeprezen als ‘democratische vernieuwing’. Maar het is iets heel anders. Omdat de progressieven niet altijd meteen hun zin konden krijgen in de Eerste en Tweede Kamer, zijn ze op zoek gegaan naar andere methodes. De gang naar de rechter was de eerste sluiproute, het burgerberaad de tweede. Met parlementaire democratie heeft het niets van doen.
Eerder deze maand stuurde de demissionaire VVD-minister Sophie Hermans (Klimaat en Groene Groei) het eindadvies van het Nationaal Burgerberaad Klimaat naar de Tweede Kamer. ‘Dit burgerberaad,’ schreef ze, ‘is tot stand gekomen via een zorgvuldig proces en in nauwe samenwerking met de Kamer. 175 Nederlanders van 17 tot 87 jaar, uit alle hoeken van het land en met uiteenlopende meningen over klimaatbeleid zijn zeven weekenden bij elkaar gekomen om samen dit advies te maken. Ook de Kamer is van begin tot eind nauw betrokken geweest, middels de door de Kamer aangestelde rapporteurs.’
Het advies van het burgerberaad bevat dertien voorstellen die volgens de organisatie door tenminste 75 procent van de deelnemers werden gesteund en nog eens tien voorstellen die op tenminste 50 procent steun konden rekenen. Die percentages blijken echter te zijn berekend met een methode die de ‘ja’-stemmers op één hoop gooit met de mensen die het niet zeiden te weten, twijfelden of blanco stemden. Het is een procedure die associaties oproept met een apocriefe quote van Jozef Stalin: ‘De mensen die de stemmen uitbrengen beslissen niets. De mensen die de stemmen tellen beslissen alles.’
Lees verder op de website van Wynia’s Week, waar dit artikel van Lucas Bergkamp eerder werd gepubliceerd.
Lees hier de eerdere artikelen, die Clintel heeft gepubliceerd over het Nationaal Burgerberaad Klimaat.
meer nieuws
Dertig jaar COP-mislukkingen: de vernietigende beoordeling van een klimaatproces dat losstaat van de realiteit
Science-Climate-Energy vroeg Samuel Furfari om de essentie van zijn nieuwste boek, The Truth About the COPs, 30 years of illusions, te presenteren. Het boek is een rigoureuze en gedocumenteerde analyse van de opeenvolgende mislukkingen van de klimaatconferenties en bevraagt de relevantie ervan.
Nieuwe rampzalige klimaatdocu van Netflix
The White House Effect is de eenzijdige nieuwe klimaat-documentaire van Netflix. Hij zal er bij vele (jonge) Netflix-kijkers vast als zoete koek ingaan want, zie je wel, de (Amerikaanse) politiek deed en doet niets aan het klimaatprobleem, onder invloed van ‘de olie-industrie’. Was het maar waar.
Marcel Crok: unfaire aanval op relativerende zeespiegelstudie
Een nieuwe studie toonde met name aan dat er geen versnelling van de zeespiegelstijging plaatsvindt, maar deze conclusie wordt niet zomaar geaccepteerd door de gevestigde wetenschappelijke orde.






